Hans Vosgezang ©ikbenindehemel.nl
Waar of ik moest laden..
Hans Vosgezang ©ikbenindehemel.nl
Hans Vosgezang ©ikbenindehemel.nl
Hans Vosgezang ©ikbenindehemel.nl
Hans Vosgezang ©ikbenindehemel.nl
Hans Vosgezang ©ikbenindehemel.nl
Hans Vosgezang ©ikbenindehemel.nl
De laatste foto is bij Koud Band 2 waar of ik in de kantine zat, daar had ik in principe niks te zoeken, maar Worktrans speelde een vies spelletje. Ik was ingehuurd als Mentorchauffeur bij Cementbouw en had het zo geregeld dat ik de Citroën Berlingo privé mocht gebruiken, die was van Worktrans omdat ik enkel een fiets in bezit heb (tja en een motorfiets – maar dat is een ander verhaal). Worktrans bood me gouden bergen zoals werkkleding, de werkjas heb ik gekregen met – hoe kan het ook anders – té korte mouwen, maar de spijkerbroeken en werkschoenen heb ik nooit gekregen.
De werkschoenen die ik had waren eigenlijk een maat te klein en als ik ergens te lang moest staan, trok ik de schoen uit – van de 1 maat grotere voet – wanneer dat mogelijk was, maar dat moest ik ergens doen waar ik niet die mogelijkheid had en wellicht daardoor dat ik een eeltzweer kreeg onder de grote teen van mijn rechtervoet. Zó ziet dat eruit:
Eeltzweer – Hans Vosgezang ©ikbenindehemel.nl
De huisarts en het ziekenhuis wisten eigenlijk geen goed raad met die voet, ze wisten niet eens wat of het was. Broeder Piet Brands adviseerde blaadjes van de Weegbree (Plantago major) te kneuzen en die op de wond aan te brengen, maar na tig blaadjes te hebben aangebracht mocht dat niet baten.
Toen ik in de NBC (Nothing But Crap) tent in Zwolle aanwezig was, was er ook een natuurarts die me vroeg de wond te laten zien, en die zei gelijk dat het een eeltzweer was, wat inhoudt dat je véél eelt op één plek hebt zitten, dit gaat scheuren en de huid eronder mee scheurt. Hij adviseerde me Calendula-zalf erop te smeren, en ja dat hielp om de pijn weg te nemen, maar niet de wond.
Bij de Cementbouw had zich het één en ander voorgedaan, waar ik bij de Cementbouw over zal schrijven, en in tussentijd reed ik o.a. voor Gebr. van ’t Hek maar kon met die pijnlijke voet amper meer klimmen en dat werd toch wel van je verwacht als je damwanden aan en af moest picken.
Mede ook omdat ik de Citroën Berlingo veelvuldig gebruikte om te helpen bij de NBC-tent die door heel het land trok, bliefde ik om die voet niet de ziektewet in te gaan, omdat ik dan ook niet meer bij de tent kon komen en dus verzon Worktrans een sluw plan om me te kunnen wippen.
Nu had ik met Worktrans een afspraak gemaakt pertinent NIET op Hoogovens te rijden en uitgerekend was er een zogenaamd spoedklusje op Hoogovens en zou naar zeggen maar 2 uurtjes duren omdat er een transportband kapot zou zijn. Maar… en dat was het vreemde, dat de baas van dat bedrijf, Laan, de Berlingo zou gebruiken om even naar het kantoor te komen en hij zou dan op tijd terug zijn om weer te switchen. En dat was dus de rotstreek die Worktrans uithaalde want zoals met veel van die wagens op Hoogovens, mag je er het terrein niet mee af, en de wagen bij de poort neerzetten was ook geen optie want ik kon dat stuk naar huis lopen niet aan noch naar de dichtstbijzijnde bushalte.
En van de andere chauffeurs begreep ik dat het gewoon een 12 uur klus was en ik had er zwaar de pest in en besloot de tijd waar te nemen om hier en daar wat foto’s op het terrein te schieten, omdat ik hierna wellicht nooit meer op Hoogovens zou komen omdat ik opzettelijk de regels aan mijn laars zou lappen om drie punten te scoren en de eerstvolgende twee jaar niet meer op Hoogovens te mogen komen.
Bij zowel het laden als lossen moest je door een waterbak rijden, wat of ik vanaf dat moment vertikte om te doen, maar in plaats van een punt te krijgen zetten ze de stofbestrijdingswagen in, die al mijn sporen ging wissen. Dan de speedlimit overtreden terwijl er een auto van de bewaking achter je rijdt en op dat moment kennelijk stekeblind is. Wat ik ook deed, de wet van Murphy ging hier op en bleef toen maar gewoon weg, trachtte een tukkie tussentijds te gaan doen en reed door een tal van hallen waar je gewoonlijk nooit met een kipper zou komen.
Toen ik naar de visboer bij Poort Rooswijk reed om daar een lekkerbekkie te nuttigen, hetgeen ik in de vrachtwagen deed, kwam er plots een busje van de terreinbewaking naast me staan, en die klopte op mijn deur dat ik de kleppen van de bak moest dicht doen. Ik draaide mijn raam open en zei hem, met een smile van oor tot oor, dat ik het voor drie punten wel zou doen.
De man van terreinbewaking bleek niet van humor gespekt te zijn en nam meteen een ‘dom’inante houding aan en begon te befehlen! Kaassie voor mij, want ik liet me door die worst niet domineren en bleef volhouden ze slechts te sluiten voor drie punten. Hij was rap van de kook en besloot me mijn zin te geven ook al begreep hij er niks van, rij maar achter me aan maar dan moet je wel je kleppen dichtdoen en dan krijg je wat je blieft onderwijl zijn vinger wijzend op zijn voorhoofd.
Ik start de motor, zet de PTO aan en zoek op de tast naast mijn stoel de knopjes voor de kleppen en heb eerst de verkeerde beet waardoor de bak omhoog ging waardoor de beambte nu helemaal uit zijn vel sprong die dacht dat ik doodleuk die cokesbende daar zou storten, althans het residu wat er nog inzat, en begon gelijk op de man te spelen toen de bak weer zakte en ik wél de goeie knoppen vond.
Ik tuf achter hem aan, m’n vis had ik al verorbert, en ik moest de wagen buiten de poort zetten en wachten, onderwijl zag ik ineens baas Laan verschijnen die me verbaasd zegt dat ik niet hoef te wachten bij de poort, hij overhandigd me de sleutels van de Berlingo en stapt in de truck en rijdt het terrein weer op voor z’n volgende 12 uur. Toen de beambte van terreinbewaking terug kwam gaf hij mij te kennen dat ik NOOIT en te never meer op Hoogovens mocht verschijnen… en ik vroeg voor de grap of hij er een kus voor hebben wou, waardoor hij nog kwader werd en nog meer op zijn voorhoofd tikte.
Met een kushandje wuif ik ‘m na als ik in de Berlingo stap. De dag na mijn verjaardag mocht ik de Berlingo inleveren en op mijn vraag of iemand me misschien naar het station te brengen was ook teveel gevraagd, maar ik mocht morgen terugkomen voor een kerstpakket, terwijl die als in de gang stonden. Mijn bedrijfsjas heb ik er achter gelaten, ik ga geen reclame voor dat volk maken na zo’n kolerestreek. Ik heb de kortste weg naar het station genomen, en wel langs het spoor zelf.